Rohit Harip's Blog

“सूर्याच्या आगीत भाजून निघालेला पण अंगावर फ़ुलपाखरांप्रमाणे भरगच्च सौंदर्यचिन्हे- रुपाची, नादाची व सुगंधाची- धारण करणारा, चैत्रसखा वैशाख. या पेटलेल्या वैशाख वणव्यात आम्हाला वेध लागले होते ते भोरगिरी वरून खांडसला उतरायचे. असे उरफाटे बेत तडीला न्यायला लोकही तशीच उरफाटी लागतात. या सह्याद्रीवरच्या कपारीत घुमण्यासाठी, हि भटकंती करण्याची ताकद माझ्या पोटाऱ्या आणि मांड्यांमध्ये कायम राहू इतकेच काय ते मागणे !! जंगल मला आवडता , भावते !! ते मला कळतं, वाचता वगैरे येत हा काही माझा दावा नाही. किल्ल्याच्या ओढीने, नादाने फिरता फिरता या सह्याद्रीच्या पायवाटांवर हळूहळू अरण्यवाटा येऊन मिळाल्या त्यातून थोडीफार ओळख होत आहे !! महाराष्ट्राच्या पश्चिम घाटात आज जी काय थोडीफार जंगले उरली आहेत त्यातलाच एक देखणा आणि विस्तृत जंगलाचा पट्टा म्हणजे ही भीमाशंकरचे जंगले , राजगुरुनगरपासून सुरु होऊन थेट कल्याण मुरबाड लोणावळा आणि काळसूबाईपर्यंत पसरलेला !! हे लिहित असताना कालच्याच बुद्ध पौर्णिमेला भीमाशंकरला प्राणी गणती झाली. बिबट्याचे आस्तित्व इथे पुन्हा जाणवले. इथल्या जंगलात वाघ होता. अगदी ९० ते ९५ पर्य...

तो गवताचा भारा त्यांनी जमिनीवर टाकला आणि त्यातुन वळवळणारे जनावर बाहेर पडले. घरधन्याने हातातल्या काठीने ते सेकंदात चिरडले. मी सर्पमित्र नाही मात्र या सह्याद्रीत फिरून फिरून या वनचरांची थोडीफार ओळख झाली आहे. ते अर्धमेले होऊन वळवळणारे जनावर मी हाताने उचलले तेव्हा क्षणभर मी सुद्धा हादरलो कारण...... --------------------------------------------------------------------- मागच्या रविवारी मढे घाट,केळद आणि सिंगापूर गावात जाण्याचा योग आला. म्हणला तर हा भाग पुण्यापासून अवघ्या 80 km वर पण इथे जाण्यासाठीचा द्रवीडीप्रणयाम तुमचा घामट काढतोच. ४७ सालापासून इकडे काही गावात जायला रस्ताच नव्हता. सह्याद्रीच्या अगदीच कुशीत वसलेले हे गाव म्हणजे 'सिंगापूर'. गावातली वस्ती मुख्यतः पोटे आणि मोरे कुटुंबांची. गावात घर अवघी बारा ते सोळा. गावातली बहुतांश तरणी पोर पुण्या मुंबई मध्ये स्थायिक झालेली. गावातली उरलेली जुनी खोड आता शेती करत नाही केलाच तर पावसाळ्यात भात नाही तर नाचणी. असे हे सिंगापूर गाव . जगातला देश असलेला अत्याधुनिक सिंगापूर आणि हे आपला कानंदी मावळातलं सिंगापूर यात नावाव्यत...